W ostatnim wydaniu Tyskiego Ewangelika zamieściliśmy rozważania dk. Izabeli Sikora - dziś inne z jej myśli, zwyczajne, zamieszczone na Facebooku zaledwie kilka dni temu:

Ostatnie zdanie z telewizora ;-), które chodzi za mną jak cień: "Tak to prawda, Europa źle przyjęła uchodźców! Popełniła błąd! Nie należało ich zamykać w obozach, ale pomóc im tu żyć..."

Pamiętam, że od dziecka w wyobraźni próbowałam sie wczuć w sytuację innych ludzi. Widziałam zapalone światła w oknach na osiedlu podczas wieczornego spaceru z psem i zadawałam sobie pytanie, jak żyją ludzie za tą szybą? Widziałam przechodniów lub przejeżdżające obok samochody i intrygowało mnie pytanie, kim są Ci ludzie, których mijam każdego dnia, dokąd zmierzają, jakie są ich życiowe cele...a potem pytania o to kim jestem, jaki jest sens mojego życia, dlaczego jestem kim jestem i żyję, gdzie żyję?.....a co by było gdybym?...Urodziła się w Etiopii...albo Iraku...albo Syrii....albo......za ścianą mojego mieszkania...albo...?

Nie znam odpowiedzi na te pytania....ale jednego jestem pewna....pragnęłabym być wolnym i szczęśliwym człowiekiem!!! Wolność jest darem....!Czy potrafimy dać prawo innym do darów, które dają szczęście nam? Dziś przeżywam to jeszcze głebiej...gdy patrzę w oczy osób mi bliskich, gdy widzę twarze...tych obok..znajomych, przyjaciół, rodziny, mojego męża i moich dzieci...Jakże bardzo pragnę by byli szczęśliwi! Czy można tego prawa odmówić tym, których świat legł w gruzach i zgliszczach wojny i bezwzględności! A co by było gdyby.... spotkało to moich najbliższych...gdyby spotkało to mnie?

Nie jestem od nich ani lepsza, ani ważniejsza...jestem tak jak oni...tylko człowiekiem. Oj tak...popełniono błąd, obozy...choć z dala od wojny to jeszce nie wolność....Dobrze, że On stał się odpowiedzią na moje gdybania...On prawdziwa wolność i prawdziwa Miłość...mimo...! On który nie zabiera nikomu prawa do godnego, wolnego życia, On który zabiera strach i wlewa pokój, On, który kocha ponad....wszystko!

Tyle Iza. Nie wiem dlaczego, ale czytając po raz pierwszy powyższy tekst przypomniała mi się piosenka śpiewana przez uroczego, szczęśliwego chłopca, podczas pikniku, wśród zwykłych, szcęśliwych ludzi. Tak zwykłych, jak my.

Pochód szedł przez ulice miasta, w którym z domu, w którym się urodziłem została sterta gruzu. Miasta, w którym straciło życie dwieście tysięcy ludzi nazywanych w opracowaniach naukowych ludnością cywilną. Zresztą nikt ich nie liczył, a i w przykurzonym już dziś Muzeum Powstania ledwie o tym wzmianka ...

zob. poprzedni wpis: 13. marzec

• « poprz.
• nast. »